I.
I vetëm në mes të rrugëve,
Ecja ngadalë,
Si një orë e prishur që s’di më ta vazhdojë kohën.
Vetura nuk paska, njerëzit qenkan zhdukur,
Heshtja ka rënë mbi qytet
Si një batanije e rëndë mbi trupin e botës së ftohur.
Edhe qentë, ata rojtarë të natës,
Paskan braktisur rrugët,
Sikur frika t’i ketë fshirë nga trotuaret.
Diçka më ndiqte mbrapa
Vetëm hija ime,
E zgjatur aq shumë sa dukej si një shok i lodhur nga pritja.

II.
Çka po ndodh, more çka?
Ku janë njerëzit?
Ku janë qentë endacakë?
Ku janë veturat që dikur zhurmonin qytetin
Si një orkestër e ngatërruar, por e gjallë?

III.
Rrugët rrinë të hapura,
Por asnjë hap nuk vjen përballë meje;
Dritaret më shikojnë pa zë,
Si sy të mpirë të një qyteti që ka harruar të zgjohet.
Dyert mbyllen para se t’i prek,
Ajri varet pezull
Si një fjalë që askush s’guxoi ta thoshte.
Unë ec, ec,
I vetëm në mes të botës,
Me hijen time që më ndjek si një kujtim i vjetër,
Me heshtjen që më përpin përtej çdo kthese.
Bota hesht,
Kur unë vazhdoj të pyes:
Ku janë?
A mos jam unë, që kam mbetur prapa botës?