Aleksander Pushkin
Rrugë Dimërore
ShqipNë mes mjegullash të nxira
hëna zhduket, hëna bredh.
Mbi të trishtëmet rrafshira
trishtëm dritën ajo derdh.
Udhës shkretë dimërore
rend kjo trojka gjithnjë.
Zile e kalit monotone
mezi ndihet nëpër të.
Seç më kap një mall rinie
karrocieri kur këndon,
herë gas çapkënërie
herë mall ai më zgjon.
S’shoh as zjarr e as kasolle
vetëm borë si pambuk.
Dhe përtej shtyllat rrugore
duken, zhduken tek e tuk.
Ah, ç’mërzitje… nesër, Ninë,
tek e shtrenjta do të vi.
Pranë zjarrit kur të rrimë
të të shoh me mall në sy.
Dhe akrepi i sahatit
do vij’ rrotull me qetësi
E mërzitshmja mesnatë
s’do na ndajë përsëri.
Mërzi udhës dimërore
karrocieri zu dremit
Zile e kalit monotone
hënë e mjegullt që ndrit.
Pranverë, o kohëz dashurie,
ç’më mbush plot me pikëllim.
Sa mall sërish ti po më bie
në shpirtin tim, në gjakun tim.
Për mua gazi është i huaj…
çdo ngazëllim e çdo shkëlqim
më sjell mërzi, më bën të vuaj.
Oh, nëmëni shqotën, suferinën
dhe të pafundmen natë dimri.
Pse, moj jetë je dhuratë
që të bie rasti kot?
Pse të dha i fshehti fat
një ndëshkim me tmerr në botë?
Ç’është ai pushtet i nxirë,
që prej hiçit më ka thirë,
që në shpirt më dha mundime
dhe dyshim në mendjen time?
Pa një dritë e një qëllim,
më rreh zemra në shkreti.
Më mbush plot me pikëllim
jeta gjith monotoni.
hëna zhduket, hëna bredh.
Mbi të trishtëmet rrafshira
trishtëm dritën ajo derdh.
Udhës shkretë dimërore
rend kjo trojka gjithnjë.
Zile e kalit monotone
mezi ndihet nëpër të.
Seç më kap një mall rinie
karrocieri kur këndon,
herë gas çapkënërie
herë mall ai më zgjon.
S’shoh as zjarr e as kasolle
vetëm borë si pambuk.
Dhe përtej shtyllat rrugore
duken, zhduken tek e tuk.
Ah, ç’mërzitje… nesër, Ninë,
tek e shtrenjta do të vi.
Pranë zjarrit kur të rrimë
të të shoh me mall në sy.
Dhe akrepi i sahatit
do vij’ rrotull me qetësi
E mërzitshmja mesnatë
s’do na ndajë përsëri.
Mërzi udhës dimërore
karrocieri zu dremit
Zile e kalit monotone
hënë e mjegullt që ndrit.
Pranverë, o kohëz dashurie,
ç’më mbush plot me pikëllim.
Sa mall sërish ti po më bie
në shpirtin tim, në gjakun tim.
Për mua gazi është i huaj…
çdo ngazëllim e çdo shkëlqim
më sjell mërzi, më bën të vuaj.
Oh, nëmëni shqotën, suferinën
dhe të pafundmen natë dimri.
Pse, moj jetë je dhuratë
që të bie rasti kot?
Pse të dha i fshehti fat
një ndëshkim me tmerr në botë?
Ç’është ai pushtet i nxirë,
që prej hiçit më ka thirë,
që në shpirt më dha mundime
dhe dyshim në mendjen time?
Pa një dritë e një qëllim,
më rreh zemra në shkreti.
Më mbush plot me pikëllim
jeta gjith monotoni.
Winter Road
AnglishtIn the midst of blackened mists
the moon disappears, the moon wanders.
Over the sad plains
sad light it sheds.
This troika always runs along a deserted winter road
.
The monotonous horse bell
is barely felt through it.
As I am seized by a longing for youth
when the coachman sings,
sometimes a gasp of mischief
sometimes longing he wakes me up.
I see neither fire nor hut
only snow like cotton.
And beyond the road posts
appear, disappearing in a flash.
Ah, what a sadness... tomorrow, Nina,
I will come to the dear one.
By the fire when we sit
I will look longingly into your eyes.
And the clock hand
will turn calmly
The boring midnight
will never separate us again.
Boredom on the winter road
the coachman falls asleep
the monotonous horse bell
the misty moon that shines.
Spring, oh time of love,
what fills me with sorrow.
How much longing you are once again falling
into my soul, into my blood.
For me, gas is foreign…
every excitement and every glow
brings me sadness, makes me suffer.
Oh, forget the heat, the suffering
and the endless winter night.
Why, my life, are you a gift
that chance falls in vain?
Why did secret fate
give you a punishment with horror in the world?
What is that black power,
that has called me from nothingness,
that has given me torments in my soul
and doubts in my mind?
Without a light and a purpose,
my heart beats in the wilderness.
It fills me with sadness, my life is all monotony.
the moon disappears, the moon wanders.
Over the sad plains
sad light it sheds.
This troika always runs along a deserted winter road
.
The monotonous horse bell
is barely felt through it.
As I am seized by a longing for youth
when the coachman sings,
sometimes a gasp of mischief
sometimes longing he wakes me up.
I see neither fire nor hut
only snow like cotton.
And beyond the road posts
appear, disappearing in a flash.
Ah, what a sadness... tomorrow, Nina,
I will come to the dear one.
By the fire when we sit
I will look longingly into your eyes.
And the clock hand
will turn calmly
The boring midnight
will never separate us again.
Boredom on the winter road
the coachman falls asleep
the monotonous horse bell
the misty moon that shines.
Spring, oh time of love,
what fills me with sorrow.
How much longing you are once again falling
into my soul, into my blood.
For me, gas is foreign…
every excitement and every glow
brings me sadness, makes me suffer.
Oh, forget the heat, the suffering
and the endless winter night.
Why, my life, are you a gift
that chance falls in vain?
Why did secret fate
give you a punishment with horror in the world?
What is that black power,
that has called me from nothingness,
that has given me torments in my soul
and doubts in my mind?
Without a light and a purpose,
my heart beats in the wilderness.
It fills me with sadness, my life is all monotony.
Komente 0