I kalonte ditet mes buzeqeshjesh te shtirura, sa dhe vete nje klloun cirku do e kishte zili per mjeshterine me te cilen maskonte trishtimin. Portreti i saj ishte i dermuar, e lodhur fizikisht dhe lekura i kishte marre ngjyren e dheut.Ngjyra e vdekjes, mendoi per nje çast, nga balta jemi krijuar dhe ne balte kthehemi...Mes krimbash e perfytyroi... vehten, ata i futeshin deri ne shpirtin e saj te cfilitur, i thithnin gjakun ne ate menyre qe t'ë rrembenin freskine e moshes, i ngulnin syte me tallje duke ironizuar brishtesine e saj...E preku nje krimb gjigand ne molleza, sa e ndjeu pickimin kaq te forte nga ajo qenie e peshtire dhe, per çudi, nuk levizi asnje muskul, por e la te kenaqej, duke vallezuar edhe
mbi lotet e saj.
Migena po fliste me vehten, e perhumbur, ulur ne kolltukun e saj te preferuar ate mbremje te zakonshme. Terhoqi kembet zvarre, shkoi ne dhomen e saj te gjumit dhe hapi dritaren, që nuk e kishte hapur prej disa muajsh. Ndjeu te ftohte, por nuk mori shallin t'a hidhte supeve. Shpatullat i ishin kerrusur, nuk kishin lidhje fare me ate trupin e saj te meparshem me nje elegance femerore qe e admironin. Nuk i bente me asgje pershtypje. Ngriti me pertese syte. Asnje yll ne qiell ne ato momente, a thua se tinezisht ishin fshehur per ta lene pa shprese? Nje ah e thelle i doli nga brenda kur pa henen... Hene e hidhur e diteve te mia, që e mallkoj me te drejten
e nje perëndie te tradhetuar, mendoi nje çast. Pastaj u kthye si me inat dhe kapi telefonin. Formoi nje numer. Zilja binte ne anen tjeter dhe Migena po priste ne ankth te pergjigjej shoqja e saj e zemres, Elga.Per fat te mire
ato jetonin shume afer me njera - tjetren. Kishte vendosur te fliste me te dhe, kur degjoi zerin e saj, e ftoi qe t’i shkonte ne shtepi. I tha qe te merrte me vehte edhe ditarin e saj. Dhe vete Elga u çudit nga kjo telefonate e papritur, sepse kishte respektuar prej nje kohe te gjate heshtjen e Migenes. Uli receptorin dhe gati doli me vrap nga hyrja e pallatit. Trokiti e ndrojtur. Dera u hap dhe pa ne prag nje kufome te veshur, sigurisht pa kujdes, per nje vajze si Migena. Sytë e saj ju duken si dy zgavra...e pakrehur...nuk po e njihte. Ajo u perpoq te tregohej e qete, por lotet e tradhetuan dhe u perqafuan sikur te ishte hera e pare qe takoheshin.
Mes ngasherimesh u ulen ne dysheme akoma te perqafuara. Migena e detyroi ne fillim Elgen te bente nje betim per te mbajtur te fshehte rrefimin e saj. Ishte personi i dyte, te cilit i hapej. Me pare kishte marre kurajon dhe i kishte folur babait, dhe e kishte kercenuar me vetevrasje, nese do t’ia tregonte ndokujt tjeter kete ndodhi te tmerrshme . Migena nuk po dinte si t’ia fillonte bisedes. Iu duk sikur ne ndihme i erdhi hena, qe u shfaq pertej dritares.
-Shikoje, te lutem, sa e hidhur eshte hena sot, Elga...më keq akoma duket e gjakosur si atë ditë.
-Oh jo...nuk ka hene te hidhur, Migen, - i foli me ze te dridhur shoqja me e mire ne jeten e saj. I nguliti syte henes dhe mblodhi te gjitha fuqite per te folur...
-Shkruaje ne ditar kete qe do te te tregoj, - e urdheroj. Lotet po i rridhnin faqeve, te nxehte, po kafshonte buzen deri sa ndjeu gjakun qe e gelltiti, duke shijuar eren e tij, per t'i thene vehtes se do te mbijetonte nga tmerri i asaj
qe i kishte ndodhur ate dite marsi te shenjte . Ishte dite e shenjte, si mund te me ndodhte mua?! Nuk po mundte t’i zoteronte duart qe po i dridheshin, me te cilat filloj papritur te gervishte lekuren me nje kenaqesi kafsherore. Ndersa kujtonte ngjarjen dhe ia tregonte shoqes se saj qe ta shkruante, hija e tij po i dilte perpara ne formen e nje insekti te neveritshem shumekembesh, si vete djalli kur te perkedhel me fytyren te maskuar prej engjelli. Ndjeu te prekurat neper floke dhe u kthye e trembur. Ishte teper vone te kuptonte se çfare po ndodhte. Ai ishte nje kusheri i afert, qe ajo e kishte pare gjithnje si nje vella. Ndaj e pranoi ftesën e tij, kur e takoj rastësisht në pazar dhe i thotë t'a shoqëronte për në shtëpi. Ajo nuk kishte simpati të veçantë dhe këtë ja kishte shprehur babait...kishte diçka në sytë e tij që nuk i pëlqente.
Morën rrugën që të çonte në bulevardin kryesor për të arritur...por ai papritur ndryshoj drejtim. Shpesh ai i kishte thene qe ishte e bukur, qe kishte forma terheqese e komplimente te tjera qe ajo i kishte konsideruar deri diku si vleresime normale te nje kusheriri. Kurse tani, syte iu nxine kur pa fytyren e tij, menyren si e veshtronte, etjen qe i digjej syve, gjakun qe i kishte kercyer ne fytyre. Nuk pati kohe te ikte me vrap nga syte kembet.
E ndaloj makinën në një vënd që as nuk e njihte apo të kishte qenë më parë.
Ai ia kishte kapur fort floket dhe po e terhiqte drejt vehtes. Ndjeu kontaktin e trupit te tij, qe i ngjalli frike dhe krupe. Nisi ta godiste me grushta, por nuk e perballonte dot fuqine e tij qe po shfaqej me egersi. Nuk mundi te shpetonte nga nje perplasje pas tokes. Koka iu perplas ne diçka te forte dhe dhimbja po ja mbyllte dhe ate pak shikim qe po mundohej te ruante nen ngrohtesine e atij dielli tradhetar. Mblodhi gjithe fuqite qe te leshonte ulerimen e saj, por per fat te keq as zogjte e vetem ne ate vend fatal nuk e degjuan. Me pas iu erresua dita..u nxi dielli..syte u qepen si nga dora e nje kirurgu kriminel… Ajo perhumbi si ne nje enderr te thelle. Po e shikonte vehten vogelushe, me nje bishtalec maje kokes. Iu be se degjoj zerin e nenes, iu afrua duke rendur si ketrush, e perqafoj. Pastaj iu duk sikur shihte vehten te veshur nuse, tek ecte ne nje pyll te vetmuar, dhe po kerkonte pa ditur se ke, madje nuk mbante mend si shkoi aty…Syte iu hapen lehte dhe endrra iu perzie me realitetin. Velloja e bardhe u tret tej si mjegull e lehte, pa njolla gjaku te fresket dhe ''ate''…Po po...ate, qe akoma nuk po i shqitej, pa mbaruar germimin e tij mbi lulet e saj, mbi gjoksin e saj te vogel, mbi kofshet, mbi tere trupin…A thua ky njeri ishte i pergatitur qe me pare per kete akt kafsheror, perderisa po vepronte pa e prishur qetesine e vazhdonte''lojen''e tij te ndyre mbi lendinen pranverore te lekures se bardhe? Kaq naive kishte qene ajo qe nuk e kishte kuptuar domethenien e ftesës së tij?
Kusheriri me fytyre prej xhelati u ngrit me ne fund, i mori ere kemishes se saj me njolla gjaku dhe ia hodhi mbi trup.
-Kaq ishte, tani vishu dhe zhduku, - i tha me perçmim e egersi.
Ajo e pa me urrejtje dhe neveri. Heshti, por duke ulerire brenda shpirtit. Ndjeu stomakun te mblidhej nga turpi kur preku trupin qe nuk po i dhimbte vetem nga dhuna e ushtruar, por edhe nga tmerri e peshtirosja. Filloi te villte panderprerje copa
gjaku. Donte sa me shume ta nxirrte te keqen jashte vehtes. Mblodhi fuqite dhe foli pa i ngritur syte:
-Me ço ne shtepine time.
-Me kenaqesi, sepse nuk kam zgjidhje tjeter, - foli ai me ze shpotites.- Dhe jam i bindur qe nuk do te flasesh kurre per kete qe ndodhi. Per te miren tende e them. Asaj i erdhi mendja rrotull nga keto fjale. Iu duk sikur pemet, qielli, i rane mbi supe. Fshiu fytyren me duart e ndotura dhe u ngrit, pa i kthyer pergjigje. Por ra perseri nga nje goditje e befte qe ai i dha per heshtjen e saj. Nuk leshoi ze, por kafshoj buzen e gjakosur dhe e pa me qesendi. Ai u terbua me keq dhe e shtyu, duke e perplasur fort pas makines. Migena qeshi hidhur.
-Ty te mbanin si kapedan ne fisin tone, kush e mendonte se ç’kafshe je? -i tha duke e pare me urrejtje.
Ai zgurdulloi syte si gjarper dhe perseri e goditi me grusht. Ajo ra, humbi ndjenjat gjate... Nuk e di pas sa kohe hapi syte... E pa ate siper kokes, i trembur, si nje qen të zgjebosur.
-Per pak mendova se po vdisje...Do me hapje pune, - i tha. U ngerdhesh perseri si nje tiger fitimtar dhe i beri me shenje te futej ne makine. Makina shkiste me shpejtesi. Per nje çast Migena pati deshire te hapte deren dhe te hidhej por nuk pati force te levizte as doren.
Tej xhamave te makines kishte rene mbremja. Nje hene e ftohte depertonte permes pemeve e asaj i dukej sikur e qesendiste… Hene e hidhur…hene e hidhur, mendoi duke e veshtruar perhumbshem. Nuk mbante mend si arriti ne shtepi ate nate…
Migena e kishte mbaruar tregimin e saj e Elga kishte shkruar gjithçka. Per nje çast Migena u afrua tek dritarja e pa henen. E serish perseriti disa here: Hene e hidhur…Hene e hidhur.
Pastaj iu afrua Elges, ndersa vazhdonte te fliste. Hene e hidhur, asnje yll sot ne qiell...po me mohon shpirtin ...po me damkos zemren..trupin e pafajshem...nuk do te jem me kurre si me pare ..hene e hidhur… Elga, me ndihmo... Filloi te qante me denese…
Elga e mori ne krahe, filloi t’i fliste per jeten, per te ardhmen, per endrra, per shpresen qe vdes e fundit. – Ti do te ngrihesh, do te vazhdosh me kurajo, me inat, do ecesh me koken lart, duke i hedhur pas kraheve te gjitha. Dhe nje dite nje yll do preke zemren tende, do ndjesh dashuri per here te pare. Te lutem, Migena, jepi lamtumiren kesaj ngjarjeje, gropose ne humneren me te thelle. Ti ke plot arsye te harrosh, ke plot motive te jetosh, te luftosh, te fitosh mbi henen e hidhur...Ti ke zemer te madhe, ke buzeqeshje si te diellit, ke shpirt te madh sa bota, jeta te perket, mbijeto mbi henen e hidhur, munde ate dhe jepi ngjyrat
e ylberit...Hapi syte, jeta eshte e bukur...Elga fliste duke iu marre fryma. E perqafoj Migenen me premtimin se nuk do te ndaheshin kurre ne jete.
Kaluan vite, ngjarje te ndryshme shenuan data me te rendesishme ne kalendar, me ngjyra të veçanta ...Erdhi nje dite e kuqe ...dita e dashurise...Dhe atehere kuptoj qe jeta eshte e bukur...e preku ''ai'' per here te pare dhe ndjeu gjithe boten ne krahet e saj si engjell...E dashuroi me gjithe shpirt...Mesoi se dashuria ben te harrosh henen e hidhur…