Punoi Naimi gjak e shpirt,
gjuhës Shqipe i dha shpresë,
po erdhën ca t'palarë që gjuhën
na i bënë fërgesë.

Injektuan helmin përmbi ABETARE,
ashtu, me shpirtin helm e të thartosur,
Për Shqipen s'ua ndjeu fare!

Hëngrën e shqyen me dhëmbë
parashtesa, fjalëza, lidhëza
e gjuhës i hodhën miljarda miza.

Por janë ata, mësuesit tanë,
Si mburojë u banë gjuhën mos
e lëndonin me armë.

E vogël jam, do vazhdoj aty ku eca,
e do punoj me mish e shpirt që shqipet të mos ngelen memeca*