sonte qielli ska meshir
me mbulon me erresir
ku eshte hena qe eshte fshehur
ku jan yjet qe sjan ndezur
e gjith kjo po me trishton
jam e vetme ne ket dhom
mjafton kjo poezi ketu mbaron
grisa vargjet qe sapo shkrova
ndjeva veten se u turprova
ik i them deshprimit
larg nga un ti shko
ta kam mbyllur zemren
kurr mos u lajmro
nuk dua te mposhtem
nga nje ndjenj e till
sdua ti shuj dritat
te jetoj ne erresir
sdua ti them vetes
qe jam e pashpres
e tme kaploj frika
se qdo dit po vdes
ik i them deshprimit
se mjaft me sundove
ne vargjet e mia
shpeshher u lexove
dil nga syt e mi
qe i heshtur rri
e me ler te qet
kur shkruaj poezi
kam ide te reja
jam e mbushur shpres
ne vargjet e mia
ti vend sdo te kesh
edhe dhembja kur mkaplon
do ta dua dhembjen time
por deshprimi asnjeher
sdo te prek ne zemren time