Erdh’ i mjeri lugat
Që me natë.
Desh’ të më tmerronte ashtu si në ato vjetë,
Kur qesh’ e njomë dhe e vertetë,
Kur zemra qe naive dhe e ndjertë,
Shpirti jo i helmtë, pa asnjë të metë.
...
Sot e përcolla!
Lugat qesh’ bërë vetë!