Sy më sy me ty
Peshoj etjen e regjur
Të njoha para metaforave

Në këtë natë të vrarë në heshtje
Jam në armiqësi me gjumin
Teatrin e përbuzjes e ngulfasim
Dhe kohën e kremtës
Të lënë pas shpine

Sonte diçka po ndodh
Rrëfimi i zjarrit
Në sheshin e gurtë
Nuk do hapim ekspozitë
Për mysafirët e paftuar

Po zemër
Kthesë e haresë
Për pranverat e rrëmbyera
Pa drojen e bukurisë në gjumë
Mbete Lule në rrezen e zemrës

Secila ditë
Secila kohë
Ka marrëzinë e gjahut të qenëve
E unë i shkruaj letër kohës
Skemi nevojë
Për teatrin e hijeve klasike
E trokitjet e rrëmujës vazhdojnë

Matanë lojës fluturojnë zogjtë
Dhe këndojnë elegjinë e ditës
Nuk është përrallë fjala jonë
Ska kohë as fuqi
Kush të na shuaj zjarrin

Gjithçka më vret
Që nuk është jetë
Edhe kotja e shelgjeve

Të kërkova këtë natë
Gjithçka të kërkova
Të mos kotemi në brez pa kthim

Unë s’besoj në Asgjë
Në dritaren e mbyllur
Gjumi do të kthehet
Së bashku me puhinë

Dita ime – shpirti ynë
Është i mbushur me të gjitha shpresat
Me Gishtat që shqyejnë kujtime
Ndjenjen nuk e lëmë pezull
Në shpirtin e fantazmave

Vrapoj pas teje
Pas fluturave s’kam vrapuar
Dhe pamë njeri tjetrin në fytyrë

Hije e syve magjepës
Të shikoj etshëm
Nuk mund të mos quaj Dashuri

Në këtë rrugëtim
Mbeta me zërin tënd
Pa dashuri të thyer
I përngjajmë rrugës sonë

Atje ku fillon harresa – kallet heshtja
E unë rri me orë të tëra
Duke shkruar
Për buzëqeshjen e ëmbël
Të mos ngatërrohemi në ecje
As në kështjella të mbarsura me fjalë