Gjithmonë e takojmë dikë,
Që na i shëron plagët që të tjerët na i shkaktuan.
Për një kohë i duam e afër i mbajm,
Deri në çastin kur dhembjet më nuk i ndiejmë.
Pastaj kërkojmë mijëra mënyra të ikim,
Nga ata që i kishim afër e na kthjelluan mendjen,
Na i çartësuan rrugët, na ndihmuan të ngritemi.
Shpikim gjënjeshtra e arsye, dhe në fund ia dalim.
A thua pse jemi kaq mosmirënjohës?
Pse i duam ata që na urrejnë, e i urrejmë ata që na duan?
Sa kontravers jemi në veprat tona.