Ndjesi paralajmëruese e mbanin në tension. Fletoret, para e anash kompjuterit, i zinin frymën. Mendonte se pas daljes në pension do të merrej me kujtimet, sistemimin e librave të bibliotekës, koleksionet e gazetave, revistave, fotografive.
U ngrit me mundim. Qëndroi midis stivës së fletoreve. Pati menduar të hartojë një parabolë midis planit ditor të fundit, të tetorit 2020 dhe atij të parë nga fundi i viteve shtatëdhjetë të shekullit të kaluar. Koha atje do të rridhte në të kundërtën e akrepave të orës.
Hapi fletoren. Data e fillimit të punës mësues. Nuk iu kujtua asgjë. Faqja e letrës i ngjau me maskën ku gjallojnë infeksione.
“Idiot, - i tha vetes, - ke shkarravitur kaq shumë. Përse i mban?”
I zhubrosi si lojtari bluzën pas një humbjeje të dëshpëruar.
Thesin e parë e mbushi me inat. Hidhësia e të ftohtit vjeshtak i mbylli njerëzit sapo u err. Nxitoi sikur po vidhte. Thesi i fundit ia bllokoi frymëmarjen. Grahma e mbeturinave të kazanit e nxori nga apatia. U kthye me me vrap.
Për fat të mirë Ersa kishte natyrën e duhur për t’u marrë me vogëlsira të rëndësishme siç qe llogaritja për herë të pestë e shpenzimeve të muajit me të ardhurat nga dy pensione. Në këto raste as shihte, as dëgjonte. Do të kujtohej për të në mëngjes kur t’i pihej kafe.
I biri dëshmonte praninë me dritën e dhomës ndezur. Qëndronte i mbyllur në qelinë e shpresës për t’u larguar jashtë vendit. Sa t’i siguronte lekët i ati.
Në radhë prisnin dosjet e çantat e punës, të vjetëruara, të papërdorshme, plot me dokumenta. Çantat qenë e vetmja blerje pasionante në jetën e tij. Krojti kokën mbi tëmtha. Nuk pati dëshirë të hapë asnjërën për të parë letrat. Përfytyroi ç’mund të gjendej atje. Gjëra pa vlerë. Dikur mendoi t’i dorëzojë në muzeun e arsimit: “Shënime të mësuesit…”
Ide koti. Kujt i intereson jeta e një njeriu të rëndomtë që e nisi dhe mbylli karrierën mësues filloreje?
Çanta e parë qe prej lëkure. Kundërmon si tapiceria e makinave “Skoda” që transportonin lëndë drusore sharrave. Tërhoqi tjetrën. Në cep i vrau syrin një medaljon metalik mbi të cilin qe gdhendur: G accessories. E shihte për herë të parë. Me G fillon emri i tij, Geri, po pse aksesor? Pse pjesë plotësuese ose e dorës së dytë, hollësi që i shtohet kryesores; shtojcë.
Me siguri ai qelbaniku, i biri. Për këto qe mjeshtër. Geri shpresoi që djali të vazhdonte ëndrrat e projektet e të atit. Por ai edhe gjimnazin e mbaroi vetëm se kishte babain mësues.
Forcat për luftë të mirëfilltë me të birin, shterën. Ndodhi sot në mëngjes kur tentoi të bëjë bisedë të hapur, të sinqertë.
-Si ia ke lidhur?
-Do të bëj karrierë.
-Ku?
-Në arsim.
Ironia e përcëlloi. Përcolli pështymën, bashkë me të, zemërimin.
-Duhet shkollë.
-E ndrite ti, më mbeti mua.
-Punova me ndershmëri.
-Të rroftë.
-Po flas seriozisht.
-Ja ç’do të më trashëgosh, - drejtoi gishtin nga biblioteka.
Në kokë i mungonin argumentet të justifikonte mungesën e pasurisë, luksit, prandaj heshti. Mori vendimin të zhdukë gjithçka të koleksionuar. Pastrim radikal të shenjave të së shkuarës...
Shtrëngoi nofullat. Protezat i kafshuan mishin. I hoqi. I hodhi në një nga sirtarët. Bëri disa rrugë për të boshatisur këndin ku qenë stivosur gazetat e revistat. Pati shkruar disa artikuj, por vetëm njërin ia botuan. Duhet të thellohej më shumë në problemet.
I kuptonte mangësitë. Po kur të kishte kohë… Ja, u erdhi koha… në kosh
Shkundi sirtarin e letërkëmbimeve. I pati fshehur letrat e të dashurave mes faturave të energjisë elektrike dhe të ujit të pijshëm. Ersa e dinte maninë e tij të koleksionimit dhe nuk kontrolloi asnjëherë në atë grumbull pa vlerë.
Vitet i kishin veshur letrat me tis armiqësor. I hëngrën shumë kohë, i falën shumë tmerr. Frika prej Ersës nuk arriti ta detyrojë të heqë dorë.
Hodhi thesin në kurriz, u kërrus si pas një shkëmbimi zjarri. Vrapoi jashtë, kaloi mespërmes oborrit fshehur rrëzë mureve. Gjethet e rëna të blirëve dekorativë ngjanin si pëllëmbë të shtrira që tregonin drejtimin e lëvizjes.
U var mbi kazan, derdhi thesin. Era e kërmës e mbyti.
Në kthim tërhoqi këmbët zvarrë. Mbaruan të gjitha. Sonte i duhej të flinte. Qe zbrazur si shishe që ka sjellë nëpër dallgë mesazhin e vjetëruar të detarëve të mbytur.
Kërkoi shishen e rakisë, e ngriti, e la t’i derdhej nga cepat e buzëve. Nuk kishte arsye të përmbahej në donte të kënaqej pas një sakrifice aq të madhe. Tërhoqi gllënjkën e dytë. Gryka e shishes i vrau mishrat e dhëmbëve.
Vrapoi te sirtari ku hodhi protezën. Bosh.
Rrëmbeu celularin. Hapi ndiçuesin e jashtëm. U gjend rrufeshëm te kazanët e plehrave. Më parë kishin mbërritur qentë rrugaçë. Hodhi sytë të gjente diçka për t’i trembur të largoheshin, t’u zinte vendin. Proteza qe aty. Çdo vonesë e bënte më të vështirë gjetjen. Asnjë mjet të përshtashëm nuk i zunë sytë. Për pak sa nuk hodhi celularin.
Krojti përsëri kokën, zakon me të cililn shpesh nxënësit e kolegët e ngacmonin.
Hoqi këpucën. Ua hodhi me forcë. Dy frikacakë dolën nga kazani me copra mishi nëpër dhëmbë, vrapuan në errësirë. Më madhi ngriti kokën, hungëriti frikshëm, por nuk lëvizi vendit.
“Gjithë jetën kam shpresuar, do t’i pres dhe këta. Do zoti nuk më zhgënjejnë”
U mbështet pas kumbullës së kuqe buzë trotuarit. Nguli sytë në errësirë. Dukej sikur përpiqej të shquante historinë e jetës së tij, veçanërisht të ardhmen që e pat menduar ndryshe nga e shkuara. Ngushëlloi veten:
“Qentë nuk i hanë aksesorët, as protezat e dhëmbëve”.