Fytyre e bukur dikur, tani stigmatike,
ne gjurmet e tua gjej vrasjen qe te kane bere,
ne grate qe i humbe, qe i braktise, a shpetuan duke ikur prej teje,
per mbetur gjalle diku
ne lemoshe ndjenje.
Fytyre e bukur dhe sot, me gjithe prishjen, dyshimin,
dekompozimin,
trup qe zvarrisesh e birresh ne toke te mallkuar.
Mase vigane dhe e deshperuar njekohesisht.
Nje vath ne vesh-dic ja nxit kotesise kuptimin.
Cdo dite humb dicka nga cilesia e yllit,
vdiresh ne rere.
Cdo nate fiton dicka nga pamortesia e vdekjes.
Oh, tani qe po shuhesh, ndersa vazhdon akoma te shuhesh
vervit ne ajer tentakula te tmerrshme vetmie te shthurur
me lak fshikullues kap, terheq e shtrengon,
roberon
me buzet sterile, trupin e pandjeshem.
Shepsh kam rene ne gjurmet e bjerrrjes sate, shfrimit
menyres se terthorte te shfaqjes, helmimit,
fshehjes, sofizmit, lekundjes, se paqenes,
asaj paqendrueshmerie qe nuk ngre dot baze.
Ndjenja luksoze, ne esence shkaterruese,
gerryejne si macet gjire grash te lena.
Rrugehumbur i bukur qe vazhdon te humbesh,
qe di te sillesh por qe etika s'ta permush dot shpirtin.
Jam jotja, me ke, gjithmone me ke pasur,
mbeshtetje, fryme, shteg ne rruge pa krye,
Por ti s'e kupton, ngaqe je gomar,
dhe ky eshte shkaku
qe une te dua tmerresisht.