Ajo ishte shtrirë në spital e lengonte
ne mbremje sa keq erresira pa henë
Vete zemra ime pa ndal lengonte
se kisha dhembje te madhe per nënë !

Ajo me grahma numronte ditët
Unë meit i qendroja mbi kokë me shami
Kush mund te kuptonte se vitet
na ndanin me mall e me zi!

Dhe, trokiti ai cast, mbeta i vetmuar
pa vellezer, pa motra, si zog ne humnerë,
As nëna e babai më s'më kanë vizituar
i kujtoj ne shkrime sikur hyjnë ne derë...!