Elona Musaj
Shkruaj Edhe Nëse Dhemb

Isha betuar se s’do të shkruaja
kur pikëllimi m’rreh në gjoks,
po ja ku jam, përsëri,
duke ndjekur fjalë që dinë të shpojnë.
Diçka më shtyn përtej…
përtej heshtjes së ditëve,
drejt telave të padukshme
që vibrojne vetëm nga dhembja.
Lapsi depërton aty ku djeg,
rihap plagë që kurrë s’janë mbyllur.
Por ai gjak… kthehet në bojë,
më peshpërin, bëhet frymë.
E ndërsa shkruaj, nyjet zgjidhen.
Ndihem e lehtë,
sikur çdo fjalë
të ishte një hap drejt paqes.
Atëherë kuptoj
se dhimbja ka zë,
e të shkruaj, ndoshta,
është mënyra ime për ta dëgjuar.
kur pikëllimi m’rreh në gjoks,
po ja ku jam, përsëri,
duke ndjekur fjalë që dinë të shpojnë.
Diçka më shtyn përtej…
përtej heshtjes së ditëve,
drejt telave të padukshme
që vibrojne vetëm nga dhembja.
Lapsi depërton aty ku djeg,
rihap plagë që kurrë s’janë mbyllur.
Por ai gjak… kthehet në bojë,
më peshpërin, bëhet frymë.
E ndërsa shkruaj, nyjet zgjidhen.
Ndihem e lehtë,
sikur çdo fjalë
të ishte një hap drejt paqes.
Atëherë kuptoj
se dhimbja ka zë,
e të shkruaj, ndoshta,
është mënyra ime për ta dëgjuar.
Scrivo Anche Se Fa Male

Mi ero promessa di non scrivere
quando la tristezza mi abita il petto.
Eppure eccomi qui, di nuovo,
a inseguire parole che sanno dove ferire.
Qualcosa mi spinge oltre…
oltre il silenzio delle giornate,
verso corde invisibili
che vibrano solo nel tormento.
La penna affonda dove brucia,
riapre piaghe mai guarite.
Ma quel sangue… si fa inchiostro,
diventa voce, diventa respiro.
E mentre scrivo, i nodi si sciolgono.
Mi sento leggera,
come se ogni parola
fosse un passo verso la pace.
Allora capisco
che il dolore ha voce,
e scrivere, forse,
è il modo in cui l’ascolto.
quando la tristezza mi abita il petto.
Eppure eccomi qui, di nuovo,
a inseguire parole che sanno dove ferire.
Qualcosa mi spinge oltre…
oltre il silenzio delle giornate,
verso corde invisibili
che vibrano solo nel tormento.
La penna affonda dove brucia,
riapre piaghe mai guarite.
Ma quel sangue… si fa inchiostro,
diventa voce, diventa respiro.
E mentre scrivo, i nodi si sciolgono.
Mi sento leggera,
come se ogni parola
fosse un passo verso la pace.
Allora capisco
che il dolore ha voce,
e scrivere, forse,
è il modo in cui l’ascolto.
Komente 0