Aty mbruhet e tashmja, e kaluara
aty ndizet mendja
valë
kujtimi e malli për gur kalaje të rrëzueme
nga flijimi natën
për t’u ba diell ditën
që shndrit njësoj nga të katër anët
Kur nuk ka liri nuk ka dritë
ofshamët e vuajtshme
hynë e dalin ndër kujtime
e vjeshta ulet këmbëkryq
gjithmonë aty
nën strehën e dimrit me lule prej ftonjsh
Nëna, shpirti i saj i dashur
shprush gacën e pikëllimit tim
pi gllënjkën e fundit të dhimbjes
ma përkëdhel ballin
Mrekullitë janë në habitore
Oxhaku i dashurisë
është busulla më e mirë
i kap krejt anët e horizontit
Le t’i dalë flaka qoshe më qoshe, e mos mbetshin bashkë katër kokrra hi
as n’dimër as n’verë
aty ku s’ka liri, aty ku s’ka dashuri