E mora jeten si'kur e mendova
Dhe e mblodha ne grusht"qosh e me qosh'
Kur pas pak hapa grushtin, krejt u cudita
Se brenda ishte gjith'bosh..

... Pastaj mendova, se ish'e pamundur
Te mblidhej jeta, si nje cop leter
Dhe nisa te shkruaj, per bemat e saj
Duke e quajtur jeten, kryeveper

Dhe ne vargje shkruaj, me gjak zemre
Jeten, qe ne shpirt e mbaj
Dhe kuptova se ajo, eshte nje perbindesh
Dhe ne jemi, preha e saj"

Dikush me thote, pse aq melankolike
Ti i shkruan vargjet e tua ;
Por ju lexoni te gjitha poezite
Aty kam fshehur dhe zemren qe dua..

Por jeta zevzeke keshtu esht'gatuar
Me te mirat dhe te keqijat e saj
Gjithkush do luftoj me brengat e kohes
Dhe ne shpirt, fare mire ta mbaj.