Rropamë Kohësh
Dëgjoj kështu; që mos dëgjofsha më!
Shoh, si asnjëherë kështu s’kam parë!
Me lot dhimbjen sa herë e kemi shuar
e sa herë shpresën me gjak e kemi larë.
Dhe prapë …
Në dallgë furtunash jemi rritur,
stuhive kërcëllimën ua kemi ndier,
ecëm ashtu, siç ecet lartësive
derisa diellin prekëm!