Ivan Pozzoni
Jana Went To Prague

Jana went to Prague
chiudendo a chiave in un cassetto
tutta la dolcezza dei suoi cristalli di bohèmienne,
si sente in trappola, chiusa fuori da ogni gabbia,
e, rimanendo alla finestra, abbracciata alle sbarre,
osserva incuriosita la confortevolezza della non libertà.
Jana went to Prague
mettendo nella sua borsa tutti i suoi dipinti, le sue idee,
la sua interpretazione triste della ferinità brutale di ogni maschio,
inchiodato sulla carta, condannato, come mero organo,
a suonare nelle chiese durante i funerali,
a trasportare l'inaffidabilità dei propri ormoni
come macigni di Tantalo.
Jana went to Prague
col cuore scoraggiato dalla noia della solitudine,
dimenticando il coraggio di noi free spirits
nel resistere alle svendite o ai saldi di emozione,
moderando i nostri istinti alla soddisfazione,
tiene stretti nelle sue mani d'artigiana,
fredde come sanno essere fredde le mani delle ragazze di Karlovy Vary,
i disegni di un drago, i segni degli incisivi dell'amore di sua figlia
incastonati, come fosse ambra, nella dura plastica di un sex-toy.
Jana went to Prague
con il suo sorriso da diamante smarrito in un giardino
a mettere in discussione il suo indiscutibile valore
davanti a un bicchiere di vino e di imbarazzo,
l'imbarazzo angosciato di noi dirty persons,
quando cerchiamo di rateizzare le nostre schiavitù,
affidandoci alle braccia di chi ci mostra scarso interesse.
Jana è andata a Praga, e non so se tornerà,
inebriandomi ancora col sapore del suo sorriso
con la contagiosità del suo profumo,
con l'entusiasmo della sua pelle,
Jana è andata a Praga, e io sarò lì, con lei.
chiudendo a chiave in un cassetto
tutta la dolcezza dei suoi cristalli di bohèmienne,
si sente in trappola, chiusa fuori da ogni gabbia,
e, rimanendo alla finestra, abbracciata alle sbarre,
osserva incuriosita la confortevolezza della non libertà.
Jana went to Prague
mettendo nella sua borsa tutti i suoi dipinti, le sue idee,
la sua interpretazione triste della ferinità brutale di ogni maschio,
inchiodato sulla carta, condannato, come mero organo,
a suonare nelle chiese durante i funerali,
a trasportare l'inaffidabilità dei propri ormoni
come macigni di Tantalo.
Jana went to Prague
col cuore scoraggiato dalla noia della solitudine,
dimenticando il coraggio di noi free spirits
nel resistere alle svendite o ai saldi di emozione,
moderando i nostri istinti alla soddisfazione,
tiene stretti nelle sue mani d'artigiana,
fredde come sanno essere fredde le mani delle ragazze di Karlovy Vary,
i disegni di un drago, i segni degli incisivi dell'amore di sua figlia
incastonati, come fosse ambra, nella dura plastica di un sex-toy.
Jana went to Prague
con il suo sorriso da diamante smarrito in un giardino
a mettere in discussione il suo indiscutibile valore
davanti a un bicchiere di vino e di imbarazzo,
l'imbarazzo angosciato di noi dirty persons,
quando cerchiamo di rateizzare le nostre schiavitù,
affidandoci alle braccia di chi ci mostra scarso interesse.
Jana è andata a Praga, e non so se tornerà,
inebriandomi ancora col sapore del suo sorriso
con la contagiosità del suo profumo,
con l'entusiasmo della sua pelle,
Jana è andata a Praga, e io sarò lì, con lei.
Jana Shkoi Në Pragë

Jana shkoi në Pragë
duke e mbyllur në një sirtar
gjithë ëmbëlsinë e kristaleve të tij bohem,
ndihet i bllokuar, i mbyllur nga çdo kafaz,
dhe, duke qëndruar në dritare, duke përqafuar hekurat,
ajo vëren me kureshtje komoditetin e moslirisë.
Jana shkoi në Pragë
duke vendosur të gjitha pikturat e tij, idetë e tij, në çantën e tij,
interpretimi i tij i trishtuar i egërsisë brutale të çdo mashkulli,
i gozhduar në letër, i dënuar, si një organ i thjeshtë,
për të luajtur në kisha gjatë funeralit,
për të bartur mosbesueshmërinë e hormoneve të dikujt
si gurët e Tantalit.
Jana shkoi në Pragë
me një zemër të dekurajuar nga mërzia e vetmisë,
duke harruar guximin e ne shpirtrave të lirë
në rezistimin ndaj shitjeve ose shitjeve të emocioneve,
duke moderuar instinktet tona për kënaqësi,
mban fort në duart e artizanatit të saj,
të ftohta pasi duart e vajzave të Karlovy Vary mund të jenë të ftohta,
vizatimet e një dragoi, shenjat prerëse të dashurisë së vajzës së tij
vendoseni, sikur të ishte qelibar, në plastikën e fortë të një lodre seksi.
Jana shkoi në Pragë
me buzëqeshjen e tij si një diamant i humbur në një kopsht
për të vënë në dyshim vlerën e saj të padiskutueshme
përballë një gote verë dhe turpi,
sikleti i dhimbshëm i neve të pistave,
kur përpiqemi të shlyejmë skllavërinë tonë me këste,
duke u besuar në krahët e atyre që na tregojnë pak interes.
Jana shkoi në Pragë dhe nuk e di nëse do të kthehet.
ende më deh me shijen e buzëqeshjes së tij
me ngjitjen e parfumit të tij,
me entuziazmin e lëkurës së tij,
Jana shkoi në Pragë dhe unë do të jem atje, me të.
duke e mbyllur në një sirtar
gjithë ëmbëlsinë e kristaleve të tij bohem,
ndihet i bllokuar, i mbyllur nga çdo kafaz,
dhe, duke qëndruar në dritare, duke përqafuar hekurat,
ajo vëren me kureshtje komoditetin e moslirisë.
Jana shkoi në Pragë
duke vendosur të gjitha pikturat e tij, idetë e tij, në çantën e tij,
interpretimi i tij i trishtuar i egërsisë brutale të çdo mashkulli,
i gozhduar në letër, i dënuar, si një organ i thjeshtë,
për të luajtur në kisha gjatë funeralit,
për të bartur mosbesueshmërinë e hormoneve të dikujt
si gurët e Tantalit.
Jana shkoi në Pragë
me një zemër të dekurajuar nga mërzia e vetmisë,
duke harruar guximin e ne shpirtrave të lirë
në rezistimin ndaj shitjeve ose shitjeve të emocioneve,
duke moderuar instinktet tona për kënaqësi,
mban fort në duart e artizanatit të saj,
të ftohta pasi duart e vajzave të Karlovy Vary mund të jenë të ftohta,
vizatimet e një dragoi, shenjat prerëse të dashurisë së vajzës së tij
vendoseni, sikur të ishte qelibar, në plastikën e fortë të një lodre seksi.
Jana shkoi në Pragë
me buzëqeshjen e tij si një diamant i humbur në një kopsht
për të vënë në dyshim vlerën e saj të padiskutueshme
përballë një gote verë dhe turpi,
sikleti i dhimbshëm i neve të pistave,
kur përpiqemi të shlyejmë skllavërinë tonë me këste,
duke u besuar në krahët e atyre që na tregojnë pak interes.
Jana shkoi në Pragë dhe nuk e di nëse do të kthehet.
ende më deh me shijen e buzëqeshjes së tij
me ngjitjen e parfumit të tij,
me entuziazmin e lëkurës së tij,
Jana shkoi në Pragë dhe unë do të jem atje, me të.
Komente 0