Ivan Pozzoni
Leopoldus
ItalishtMando questa mia raccomandata a Leopoldus von Attolicus,
certo che nel rapporto di forze lui sia Pompeo o Crasso ed io sia Spartacus,
sperando che la risposta non arrivi mediante piccione viaggiatore,
mio nonno, sangue valligiano, aveva dote di grande cacciatore.
Chiedo a Leopoldus von Attolicus e alla sua vivace ironia salace
di spazzar via doppielingue e critici letterari, come Traiano con un dace,
senza riuscire a volermi mai essere maestro di dizione,
chi l’ha fatto nascondeva sempre manovre d’addomesticazione.
Tentò, anni fa, a racchiudermi nella tela che ammazzò Simone il Gran Maestro dei sarti,
l’ultimo fu, invece, doppialingua, il Jep Gambardella de’ noantri,
in mezzo il flâneur con l’Alzheimer e l’esito contemporaneo d’una merda d’artista,
oramai sto lontano dai maestri - non soffro i Ponteggi - il fegato amaro m’ha trasformato in etilista.
Leopoldus von Attolicus, io, discendente di Villon, arrogante scribacchino,
ti chiedo di dedicarmi un motteggio o dei versi di spirito che mi ubriachino:
meglio, senza mezzi termini, crepare fulminati da cirrosi epatica
che morire, lentamente, confinati in questo star system d’arte apatica.
certo che nel rapporto di forze lui sia Pompeo o Crasso ed io sia Spartacus,
sperando che la risposta non arrivi mediante piccione viaggiatore,
mio nonno, sangue valligiano, aveva dote di grande cacciatore.
Chiedo a Leopoldus von Attolicus e alla sua vivace ironia salace
di spazzar via doppielingue e critici letterari, come Traiano con un dace,
senza riuscire a volermi mai essere maestro di dizione,
chi l’ha fatto nascondeva sempre manovre d’addomesticazione.
Tentò, anni fa, a racchiudermi nella tela che ammazzò Simone il Gran Maestro dei sarti,
l’ultimo fu, invece, doppialingua, il Jep Gambardella de’ noantri,
in mezzo il flâneur con l’Alzheimer e l’esito contemporaneo d’una merda d’artista,
oramai sto lontano dai maestri - non soffro i Ponteggi - il fegato amaro m’ha trasformato in etilista.
Leopoldus von Attolicus, io, discendente di Villon, arrogante scribacchino,
ti chiedo di dedicarmi un motteggio o dei versi di spirito che mi ubriachino:
meglio, senza mezzi termini, crepare fulminati da cirrosi epatica
che morire, lentamente, confinati in questo star system d’arte apatica.
Leopoldus
ShqipUnë ia dërgoj këtë letër të regjistruar Leopoldus von Attolicus,
i sigurt se në balancën e pushtetit ai është Pompei ose Krasi dhe unë jam Spartaku,
duke shpresuar që përgjigja të mos vijë me pëllumb transportues,
gjyshi im, i gjakut të luginës, kishte talentin e një gjahtari të madh.
Pyes Leopoldus von Attolicus-in dhe ironinë e tij të gjallë dhe të gjallë
për të fshirë dygjuhët dhe kritikët letrarë, si Trajani me valle,
pa qenë në gjendje të dëshiroja të bëhesh mjeshtër i diksionit,
kushdo që e bënte atë gjithmonë fshihte manovrat e zbutjes.
Ai u përpoq, vite më parë, të më mbyllte në kanavacën që vrau Simone, Mjeshtrin e Madh të rrobaqepësve,
Megjithatë, e fundit ishte dygjuhëshe, Jep Gambardella de' noantri,
mes flâneurit me Alzheimer dhe rezultatit bashkëkohor të mutit të një artisti,
Tani i rri larg mësuesve - Skelat nuk e duroj - mëlçia e hidhur më ka kthyer në alkoolike.
Leopoldus von Attolicus, unë, pasardhës i Villonit, shkarravitës arrogant,
Ju kërkoj të më kushtoni një shaka ose disa vargje të mprehta që do të më dehin:
më mirë, pa i grirë fjalët, të vdesësh i goditur nga cirroza e mëlçisë
se sa të vdesësh, ngadalë, i mbyllur në këtë sistem yjor apatik të artit.
i sigurt se në balancën e pushtetit ai është Pompei ose Krasi dhe unë jam Spartaku,
duke shpresuar që përgjigja të mos vijë me pëllumb transportues,
gjyshi im, i gjakut të luginës, kishte talentin e një gjahtari të madh.
Pyes Leopoldus von Attolicus-in dhe ironinë e tij të gjallë dhe të gjallë
për të fshirë dygjuhët dhe kritikët letrarë, si Trajani me valle,
pa qenë në gjendje të dëshiroja të bëhesh mjeshtër i diksionit,
kushdo që e bënte atë gjithmonë fshihte manovrat e zbutjes.
Ai u përpoq, vite më parë, të më mbyllte në kanavacën që vrau Simone, Mjeshtrin e Madh të rrobaqepësve,
Megjithatë, e fundit ishte dygjuhëshe, Jep Gambardella de' noantri,
mes flâneurit me Alzheimer dhe rezultatit bashkëkohor të mutit të një artisti,
Tani i rri larg mësuesve - Skelat nuk e duroj - mëlçia e hidhur më ka kthyer në alkoolike.
Leopoldus von Attolicus, unë, pasardhës i Villonit, shkarravitës arrogant,
Ju kërkoj të më kushtoni një shaka ose disa vargje të mprehta që do të më dehin:
më mirë, pa i grirë fjalët, të vdesësh i goditur nga cirroza e mëlçisë
se sa të vdesësh, ngadalë, i mbyllur në këtë sistem yjor apatik të artit.
Komente 0