Ndalu arrative, hij’ – gëzim, i përkohshëm
fanitje lumimesh, që kaq fort dëshiroj…
vegim jete, ndritur, flijim i tejlodhshëm
martirizim, rrejtje e ëmbël, që pangopjes jetoj

Por, prap në magnetit e frikës nënshtrohet
brenda gjoksit, zemra, e gatshme si çelik
anullim, braktisje hendekut s’do të shtohet
Në çastin e njëvlerë, rishtaz, s’do më ik?

Mos nxito të gëzohesh! S’do dëgjosh, ”aferim”
dhe pse ndoshta më le, një mungese të rreptë
Fillesave të hijes, ke marrë arratinë

duarve dhe gjoksit, nuk them – je frymim
e ke, bë ç’të duash. Por do humbasësh, vërtetë
derisa të dënova, të jetosh në harim!