Mërkuri ndriçon sonte galaktikës
mendime të harlisura pa asnjë gravitet
Hënës i mbetet një buzëqeshje e fshehur mistereve
tek kujtoj
nëse isha shi apo erë
në zbritje
deti vazhdon të mërmërijë lutjet e sirenave
ngatërruar ndër vite
ethe përplasjesh me valët e pabindura
që ikin e vijnë
rërës së ftohtë përzier ndër gishta
pikëzuar lot
etje dhe kripë…

Vërtitem hapësirës time në kërkim
“flakëza e ndezur diku do jetë”
errësira vishet me të bardha resh
duke ëndërruar zgjimin e dritës
në një cep të humbur
dritëhije mendimesh
në rrugë qiejsh,
që ndoshta agu do i sjellë
me buzëqeshje të fshehura jete.