Dëbora, dëbora! Thërrmohen hapësirat,
Në mullirin e stinës ç’miell i bardhë?
Thërrmohen imazhet e vajzave, dritat,
Yjet, pranverat e mia, fjalët!

Dëbora zbriti nga shkallaret e qiellit
Si Flokëbardha e përrallave të lashta!
Pemët si furka të çuditshme endin
Këmishët e tyre të bardha!

Dëbora, dëbora! Kur shkund pardesynë
Unë qiellin shkund, lartësitë dhe dimrin.
Ju e dini! Unë shkund fëmininë,
Që stinët çdo vit përsërisin!

Autobusët ngjajnë si katafalkë të bardhë,
Akujt e tejdukshëm të xhamave ndrisin.
Ku je ti e dashur? Ç’mendon tani vallë?
Pse s’po më shkund si dëborë gëzimin ?

Dëbora zbriti nga shkallaret e qiellit
Si një Homer me mjekër fantastike,
Përkulet mbi ne ! Na mbulon me mjekër,
Me një dendësi të madhe lirike !

Sot s’di çfarë të them ! Sot s’kam moshë,
S’e di sa vjeç jam, sa do të bëhem s’e di
Unë Hënën kap tani në horizonte
Si akullore kozmike në duart e mi!

Ca ombrella – gjysmëqiej në rrugë
Befas lëvizin, shpërndahen, ç’gëzim !
Me gjysmëhënën e dorezës së tyre në duar
Ne jemi Atlasë, por jo mitologjikë!

Dëbora, dëbora! Natyrisht flas kot,
Veç di një gjë, që dua të shprehem
Fjalë që s’gjenden në asnjë fjalor
Me esperanton e dëborës mes njerëzve!

Ndërmjet dëborës – ç’përkthyese që kam,
Merrem vesh me njerëzit kudo që të jenë
Për Kullën e Babilonit i mbledh unë bashkë
Me gjuhën e dëborës të merren vesh!

A e dini çfarë jam? Natyrisht s’e dini!
Jam një turbinë moderne në digën e Kohës,
Bini Niagara të bardha të dimrit
Me shkumën plot ajër të dëborës !

Bini! Bini! Rrotullomëni! O, ç’qejf!
Vërtitem unë në vorbujt elektrikë
Nga vetja (si në cirk kur isha fëmijë !)
Ndez dritat e mëdha të poezive !

Dëbora, dëbora ! – Ç’hapësirë boreale !
Tani jam në pol, në Antarktidën e ngrirë
Me ajsbergët si piktura kubiste të Pikasos,
Ku bredhin foka dhe pinguinë !

Ja një ajsberg – grataçielë e përmbysur,
Themelet mbi ujë, gjithë fasadat poshtë,
Gjilpëra e busullës dhe poli magnetik
Si Adami dhe Eva përqafohen fort!

Poli! Dëbora nordike e polit!
Me magnetizëm të bardhë mbulohem !
Qëlloj me ajsberg horizontin,
Më ngjan se kozmosi në kristale thërrmohet!

E çaj horizontin në trajtë ylli vigan
Nga hyn pranvera me dritë fantastike
O, pambukun e dëborës ta çoj në kombinate
Të thur pranverën në makinat tekstile !
mars 1970

***

Këto dritare si syzet në sy
I ve dhe shoh gjithë botën e dritave!
Me shinat e trenave si me ski
Rrëshqas në pistën e ngricave !

Rrëshqas si skiator i kozmosit
Mbi tokë dhe në kostelacione.
Dhe ngec tek një antenë televizori
Si pallto e varur në gozhdë!
mars 1970

***
Ç’fjalë fantazie ! Fjalë të bukura,
Fluturime pindarike, të pandalshme, plot vrull.
Dhe si Buratino në teatrin e kukullave
Me Arlekinon loz shah – në të tijin kostum !

Kush është Arlekini ? Unë jam dhe
Arlekini, Me kostumin e konvikteve në
Qytetin Studenti Plot kuadrate dritash, ku profilet lëvizin,
Vajzat me flokë të pafundme më veshin!

Flokët e vajzave në tezgjahun e ndjenjës
I thur dhe i vesh si një këmishë të artë
Unë jam Don Zhuani i shekullit XX,
I dashuroj gjithë vajzat njëherësh bashkë!

Po ja… kjo këmishë më torturon tani
Si këmisha e Dajanirës Herakliun e miteve!
S’është gjaku i Centaurit, por Dielli i ri,
Që muskujt m’i vesh me shkëlqime!

U largova nga tema? E humba fare?
Degët e vjershës u larguan nga rrënjët?
Me mushkëritë e reve unë frymë marr
Me gjoksin kolosal të qiejve!

Ku e kam stilografin? Po e mbush me det,
Me imazhet e sirenave, Neptunit, peshqve,
Pastaj të gjitha si me motopompë i nxjerr
Mbi dëborën horizontale të letrës!
prill 1970

***
Shpirti im një humnerë,
Kam frikë: do të bije aty.

Mbillni lule, hidhni kozmosin,
Dyshekun e kujtesës në përjetësi!