Petrit Ruka
Poetët
ShqipPoetët-njerëz të ligj, shtetet gjithmonë i shajnë,
Sillen me ta si me gratë, zihen dhe i ndajnë,
Pastaj prapë u bëjnë këngë, për ta zënë dhe qajnë,
U bëjnë ndere prej skllavi, mbi supe i mbajnë.
Poetët janë njerëz të marrë, mos u besoni shumë,
U bëjnë magji njerëzve, grinden se s’kanë gjumë
Grinden me veten si me një hasëm të vjetër,
Rrojnë si mos më keq; me dëshpërim dhe letër.
Përbuzin qeveritë, përbuzin paratë,
Ngrenë tempuj për vdekjen, ngrenë tempuj për gratë.
Bëhen shok me djallin, shok me një pjergull,
Pinë raki me fantazmat, bëjnë flamuj me mjegull,
Poetët janë të çmendur e kanë kokën të çarë,
Nëpër muret e burgjeve të ndërtuara me fjalë.
Janë njerëz të dehur, pështyjnë zotin vetë,
Sikur zoti qënka një copë redaktor i shkretë.
Poetët si poetët…t’i kuptosh?!…E kotë…
Po se mos vetë e dinë se ç’janë në këtë botë….
Sillen me ta si me gratë, zihen dhe i ndajnë,
Pastaj prapë u bëjnë këngë, për ta zënë dhe qajnë,
U bëjnë ndere prej skllavi, mbi supe i mbajnë.
Poetët janë njerëz të marrë, mos u besoni shumë,
U bëjnë magji njerëzve, grinden se s’kanë gjumë
Grinden me veten si me një hasëm të vjetër,
Rrojnë si mos më keq; me dëshpërim dhe letër.
Përbuzin qeveritë, përbuzin paratë,
Ngrenë tempuj për vdekjen, ngrenë tempuj për gratë.
Bëhen shok me djallin, shok me një pjergull,
Pinë raki me fantazmat, bëjnë flamuj me mjegull,
Poetët janë të çmendur e kanë kokën të çarë,
Nëpër muret e burgjeve të ndërtuara me fjalë.
Janë njerëz të dehur, pështyjnë zotin vetë,
Sikur zoti qënka një copë redaktor i shkretë.
Poetët si poetët…t’i kuptosh?!…E kotë…
Po se mos vetë e dinë se ç’janë në këtë botë….
Οι ποιητές
GreqishtΟι ποιητές δυσάρεστοι άνθρωποι, οι πολιτείες πάντα τους βρίζουν,
Τους φέρονται όπως στις γυναίκες, τους μαλώνουν και τους χωρίζουν,
Για αυτούς τα κλάματα βάζουν, μετά για τους ίδιους τραγουδάνε,
Με τιμές ενός σκλάβου τους τιμάνε, στους ώμους τους κρατάνε.
Οι ποιητές είναι τρελοί άνθρωποι, μην τους πολύ πιστεύετε,
Γκρινιάζουν που έχουν αϋπνίες, κάνουν και μάγια να το ξέρετε,
Αρπάζονται με τον εαυτό τους σαν με έναν παλιό τους εχθρό,
Ζουν σε άθλια κατάσταση, με ένα χαρτί και αίσθημα λυπητερό.
Σιχαίνονται τις κυβερνήσεις, υποτιμούν τα λεφτά,
Χτίζουν ναούς για θανάτους, για γυναίκες και για θαύματα.
Πιάνουν φιλίες με το διάβολο, φίλοι με μια κληματαριά,
Ρακί πίνουν με τα φαντάσματα, σημαίες με ομίχλη φτιάχνουν στα κρυφά.
Οι ποιητές είναι τρελοί για δέσιμο, με αγύριστο κεφάλι φαντασμένο
Στους τοίχους της φυλακής με τις λέξεις τους χτισμένο.
Είναι μεθυσμένοι άνθρωποι, φτύνουν και τον ίδιο τον θεό,
με τέτοιο θάρρος σαν να είχαν μπροστά τους έναν φτωχό θνητό.
Τους φέρονται όπως στις γυναίκες, τους μαλώνουν και τους χωρίζουν,
Για αυτούς τα κλάματα βάζουν, μετά για τους ίδιους τραγουδάνε,
Με τιμές ενός σκλάβου τους τιμάνε, στους ώμους τους κρατάνε.
Οι ποιητές είναι τρελοί άνθρωποι, μην τους πολύ πιστεύετε,
Γκρινιάζουν που έχουν αϋπνίες, κάνουν και μάγια να το ξέρετε,
Αρπάζονται με τον εαυτό τους σαν με έναν παλιό τους εχθρό,
Ζουν σε άθλια κατάσταση, με ένα χαρτί και αίσθημα λυπητερό.
Σιχαίνονται τις κυβερνήσεις, υποτιμούν τα λεφτά,
Χτίζουν ναούς για θανάτους, για γυναίκες και για θαύματα.
Πιάνουν φιλίες με το διάβολο, φίλοι με μια κληματαριά,
Ρακί πίνουν με τα φαντάσματα, σημαίες με ομίχλη φτιάχνουν στα κρυφά.
Οι ποιητές είναι τρελοί για δέσιμο, με αγύριστο κεφάλι φαντασμένο
Στους τοίχους της φυλακής με τις λέξεις τους χτισμένο.
Είναι μεθυσμένοι άνθρωποι, φτύνουν και τον ίδιο τον θεό,
με τέτοιο θάρρος σαν να είχαν μπροστά τους έναν φτωχό θνητό.
Komente 0