Kendonj birrë madh mbë diellt' të lumit atë,
qi dergoj gjiut se vet për të shelbuem;
veshunë ndë mish, e gjak bam i begatë,
ndë dy natyrë ngjeshun e fort shterguem,
me pushtet të madhë, sa për mot të gjatë
rreth shekullit të shelbon tui besuem,
se ky i verteti krisht hyj, e nieri
ashtë, e si leu ndër ne virgjinet mri,
xihariq me dhanë nji pëllumb derguem,
qiellsit kur vo bashkë ndë iordant' të bardhë
me të shë gjonë lum meu pagëzuem
ashtu sibila thotë, se ka për t'ardhë
fajtërorët me grisem, e me shelbuem.
posi vjollëxa ndë dimënë pa mardhë
ndërshen: e si njegullatë palë, palë,
reza n'dielli përzë, tue dhanë malë,
të dërejtë jete, e udhë të pamashtri
shekullit, qi shpie mbë qiellt ka me mspuem
gjyq t'amëshuem pa me kallëzuem.
shelbues yt rëshit kur plot memeni,
ka me dalë ende kryqa ndrykë nalxuem,
lum, o dru, e bukura, pa ndonji leqe,
ku mplaki u çrish, e s'mbet as nonji e keqe.