Eranda e vogel, e zhytur ne mendime, hyri ne dhom duke kafshuar nje molle te madhe e te kuqe.Dukej sikur e hante me merzi ate molle.
I ati u habit, sepse e dinte se asaj i pelqenin shum mollet.
-Nuk ta jap, -zuri te fliste me veten ajo, duke u shikuar ne pasqyr.-Nuk kam tjeter...ti e ha krejt.Ik, ik, prej meje!Ik!
-Erand, -e thirri i ati, -kujt nuk po ja jep mollen?Vetes sate ne pasqyr?
-Nuk t'ia jap qenit, u zu ngusht Eranda.
-Cilit qen?Ne shtepin ton nuk kemi kurrfar qeni!
-Paj...ne rrug pash nje qen...ma kerkoi mollen...
Eranda i shkoi pran t'et.
-Baba, mund ta marr edhe nje molle?
-Po, bij, por se pari haje ate qe ke ne dor.
-Jo, dua ta marr menjeher dhe te dal ne rrug.
-Pse ne rrug?
-Dua t'ia jap Besimit nje moll...pak me par kerkoi ta ma kafhonte mollen, kurse une nuk e lejova...
-Prandaj nuk po te haet molla, apo jo?
Vajza tundi koken ne shenj pohimi.
-Te lumt, bij!-e uroi i ati.-Besniku eshte shoku yt i lagjes.
Eranda i buzeqeshi me dashuri.Mori nga shporta mollen me te madhe dhe vrapoi ne rruge, te gjente Besnikun...