Rastësisht at ditë isha vetëm. U ula në
ballkon, dhe fillova te shoh, rreth meje.
Nga andej dukej qartë çdo gjë qe lëvizte,
qoftë edhe shumë larg përtej bregoreve,
deri diku në periferi të qytetit.
At ditë ishte vapë, e njerëzit sikur
përpiqeshin te fitonin ndonjë lëmosh,
dukë ecur me shpejtësi nga vapa e madhe
qe po bënte! Fëmijët vetmas, apo në
grupe te vogla, dilnin me shpejtësi nga
dyqani i vogël në këndin ndërtesës.
Ata i shikonin me vëmendje ato pakë
gjëra qe mbanin në duar.Disa flisnin edhe
për shumën qe kishin harxhuar për ti
blerë gjërat.
Zërat e tyre vinin shpesh të ndërprera,
nga zhurma e veturave qe më shpejtësi
qanin poshtë e lartë një rruge te ngushte
dhe pa trotuar!
Fëmijë rrezikoheshin shpesh nga
shpejtësia qe ishte sa e " pamatur "po aq
edhe e pa nevojë! Këtë e dija se shumica
kishin kohë "sa të duash"!
Vetëm zogjtë dukeshin me te gëzuarit,
sepse rreth e përreth mund te gjenin
ushqim.Qeska te hedhura te stoqeve
kishte me bollëk, anash rrugicave.
Më vonë kur dielli filloj te jetë pakë më i
butë, dola për në qytet.
Te dyja anët e rrugës ishin mbushur me
kafene, njerëzit rrinin me plotë "komodi
tët".
Nga çdo anë shihje njerëz te shumtë qe
silleshin kot, pa ndonjë qellim te veçante.
Lypësit përpiqeshin po ashtu te
përfitonin ndonjë cent, qe dikush ua
hidhte prej së largu me "neveri", kurse të
tjerët kalonin përbri pa i vërejtur ato fare.
Apo mbase për ato, tash kjo më ishte një
përditshmëri!
Pa dashje, mu kujtua i "papuni i
Migjenit", së të tillë kishte sa te duash.
Unë gjersa po ecja me ngadalë, vetëm,
sikur mundohesha ta bëja në vete një
"retrospektiv, mes kohërash "dikur e sot"!
Prandaj dashtë e jo e pyesja veten, ku ka
ikur ajo koha kur ishim, ndoshta me te
lumtur? Atëherë "qeshnim me ndryshe,
çdokush merrej me diçka. Njerëzit
përshëndeteshin më shumë respekt për
moshën me te madhe, apo rrinin në
grupe me të mëdha kur na epej rasti.
Sot, këtu, çdo gjë dukët "ndryshe "shoqëri
e tërë njerëzish mbase pa shpresë, sillën
dhe sikur u mjafton vetëm te mos"
përplasën me njeri tjetrin" në kraharor
duke bredhur.
Me te drejt e thoshte Migjeni: "deri kur
kështu ma"? Por ato ishin doemos kohëra
te tjera!
Po sot, tash e në këto kohë, kush do ishte
ai skeptik qe do na besonte, pas aq vitesh
.Apo për shumë gjëra kemi mbetur edhe
me keq!?
"Deri kur kështu ma"?