Dashurine dhe urrejtjen, ne te njejten qeli
Kur ne gote mbush njeren, pasi tjetren zbrazur ke,
Me njeren etjen shuaj une, me tjetren etjen shuan ti
Zinxhire e balte te zgjebosur, kraheve kemi ne.

Me dashuri e mbush goten e lutem ne cdo gllenjke,
Qe neser le te ndodhe ndonje super mrekulli
Por ti nuk harron e goten se plotmi me urrejtje
Nuk njihesh me kush je, nga vjen, ku shkon e ku rri.

Vargonjte e se keqes qe shetisin kudo, njesoj si shtrigane
Te nxire erresires, si elegante moderne a te moderuar
Te dehur me urrejtjen, asnje pike nga gota te derdhej, nuk lane
Si mundet valle keta mjerane, ta luajne si race e dashuruar.

C’me qesh o limit i kufizuar i miresise hyjnore,
A s’te vjen cudi dhe ti o limit i kufizuar i dashurise?
Ku u zhduken valle, ne c’rruge u harruan ndjesite engjellore
Si mundet keshtu e u prishen, punemirat e perendise.