Poetët preken lehtë, sidomos kur i zgjon herët një surprizë e arritur që përtej oqeanit. Eshtë Amazon, por kësaj here me fytyrën e Lumturi Lapardhaja Demirit. Me atë vetë, si me një prezantim të këndshëm të ditës së porsalindur, më lidh një tag me emrin Shpend Sollaku Noé: Lumturia sapo ka blerë antologjinë time poetike «Atdheu i tjetrit».
Fisnikëria nuk ulërin, ajo pëshpërit fjalë poezie, si ato të ndieshmet, të druajturat që shkruan poetja Lumturi, që ka për atdhe Korçën ku jeton, që ka për atdhe dhe Beratin ku u lind, që ka për atdhe edhe Amerikën ku ndodhet.
Për mua dhe për të Korça domethënë edhe miq të përbashkët, domethënë edhe Skënder Rusi, që për librin me poezi të Lumturisë ka shkruar parathënien, domethënë edhe shkencëtarja Irena Nikaj; domethënë edhe studiuesja dhe gazetarja Nini Mano, domethënë edhe shkrimtari Edmond Shallvari…

Për mua dhe për Lumturinë Berati domethënë edhe Kristina e Thomai, domethënë edhe Dudi dhe Isufi, domëthënë edhe Parashqevi Sahatci, edhe Altin Revania, edhe Simon Vrusho, edhe Gazmend Shehu, edhe dy Avdylët, Pilafi e Zeneli.
Për mua mjafton që ajo ka thënë Berat, dhe ka thënë fisi i babait, duke u nisur nga ai të cilit të gjithë i kemi një borxh: gjyshi im, orientalisti Hafëz Xhelali, autor i sa e sa dorëshkrimeve të mrekullueshme në një arabishte të admirueshme, të hedhura në letër në fundin e 1800-ës.
Çʼmë preke velat e mallëngjimit, beratsja e vargjeve Lumturi Lapardhaja. Anija im tani ka vënë përpara detin e lotit, përplaset sa andej këndej, nëpër sope e grrona me shije të kripur.
Poetët preken lehtë, mjafton të shohin që dikush kujtohet për ta. Mjafton që të kuptojnë që mundi e pasioni i tyre nuk shkojnë drejt hiçit.
Dhe ti e di mirë këtë, beratsja, korçarja, amerikanja e të papriturave, pasi edhe vetë përpëlitesh nëpër vargje, Lumturi Lapardhaja Demiri.