E doja jeten por tani jo me.
Nese dikur isha gjithcka tani jam asgje.
E urrej ate cka me rrethon e urrej shpirtin tim qe pa ndalur renkon.
I urrej ditet me shi gjithashtu dhe ditet me dieĺl
nuk lutem per asgje qe zoti mund te me sjell.
Esht teper e veshtir te jesh "une"
me kete 'shpirt melankolik' kur e ardhmja nuk me pret,
me debon me thot ik.
I urrej syte e mi per ate cka ata shikojne,
per njerez me koke te prere nga trekendeshi barazgjinore me largojne.
E urrej nenen tek me pret te kthehem deri ne agim,
por per shpirtin tim melankolik nuk do te kete te dyten rikthim.
Prandaj ju njerez qe sme doni,
mos me gjykoni per fjalet pa kuptim qe them,
sepse ndoshta nje dite dhe nje nder per harrese do te kem...
Dhe ju o njerez vdekatar qe gjykoni melankoline e njerezve melankolik,
ndoshta nga une jo por nga vetja juaj do te keni frike.
Lereni shpirtin tim melankolik te shporret nga kjo jete e ndyre,
aty ne nje vend ku te mos shoh te njejten fytyre.