Pothuajse eshte mesnate dhe jam ende zgjuar. Jam ulur jashte dhe nderkohe po shikooj qiellin mbuluar plot me yje. Keto yje jane te gjitha kujtimet qe mua me vijne ndermend dhe sigurisht i kujtoj me mall.
Yjet thjesht ndricojne si xixa te vogla, sic jane dhe shpresat e mia. Qielli si nje cope e zeze shpreh vetmine, boshllekun. Ndersa hena me shoqeron dhe duket sikur me thote se shpresat nuk duhet te vdesin kurre. Por... nuk e di. Asgje nuk eshte njesoj pasi ike, thjesht me le ne shoqerine e loteve, vetmise dhe mallit qe ndizet si nje vullkan, por qe nuk shuhet asnjehere. Dita nis me mengjese te erreta dhe perfundon po me naten me te erret se kurre. Era qe fryn nuk me duket me e njejta qe kur jam vetem. Me ngjan se tallet me vetmine time. Diellin po ashtu nuk e kam pare me si atehere, kur dukej se me ngrohte me shume e shkelqente me magji. Natyra me duket thjesht nje pikture pa ngjyra, e erret. Po ashtu dhe qielli dhe yjet. Me pare kur dilja cdo nate dukej sikur yjet dhe hena me shkruanin ne qiell. Dhe pse tani... Dhe pse tani po ndodh serisht. Yjet jane bashkuar dhe me nje drite vezulluese formojne fjalet: DASHURIA TRIUMFON GJITHMONE !!!!!!!!!!
Thjesht nuk e di nese duhet ta besoj, apo mos ndoshta jam duke enderruar me sy hapur ? Apo mos ndoshta dhe une jam ne qiell... ME TY ????!!!!!!!!