Përmbi gjethnajë, peshtaf i blerte gjethe ar,
Përmbi gjethnajën e njomë që shkëlqen,
Nga grumbuj lulesh, rrëmbimthi çan
Copën e rrallë ku puthja po fle.

Një mostër qe sytë hap me lebeti
E lulet i kafshon me dhëmbët si sedef,
Si verë e vjetër gjithë gjak dhe e nxirë
Nën degë buza e tij çaplohet e qesh.

Dhe kur si një ketër iku u zhduk,
Akoma qeshja drithëron në çdo gjeth,
Duket e trembur nga një gushëkuq
Puthja e artë që në paqe u kredh.