Nuk mund të të themë lamtumirë,
Sepse zemra po më digjet nga malli,
Kjo ndarje më pllakos një dhembje në zemrën time,
Që nuk mund ta largoj asnjëherë.
Pse nuk po na lënë bashkë?
Kujt i pengoj që ne ishim të lumturë,
Kujt ne i bëmë keqë?
Nuk dua të të themë largohu,
Por ti vetë po ikën.
Me vete po merr gjtihcka,
Mua më mbetet dhembja, me të duhet të jetoj.
Kjo natë po na ndanë, për t’mos na bashkur më asnjë ditë.
Kjo dashuri po shuhet ne fillet e saj, por pa fajin tone.
Te them lamturimirë nuk mundem.
Te qëndroj me ty e kam të ndaluar,
A thua une ku do të bëjë vend,
Pasi ti të kesh shkuar?
Në këto pak vargje të kësaj poezie,
E derdha emocionin e zemrës time,
Dikur thoja se je tere jeta, por tani do bëhesh vdekja ime.
Sa shume e urreje fjalen ‘lamturmirë" kur une ne poezi e shkruaja,
Sonte vet me thua lamturmirë.
Te thashe që nuk ke nevojë të bëhesh ilaçi im,
thjesht mos u bë shkaku që unë të lëndohem".
Me the "asnjëherë kjo nuk do të ndodhë",
Por ja që kjo na ndodhi.
Më nuk do ta zgjati, se fuqi nuk kam,
Por e di që më së mëkati do i zërë, ata që na ndan.