Atëherë që moti në fillet e rinis
Ti shijoja hapat me bisht të syrit
Kisha të thoja një fjalë n'emër t'Perendis
Të dhuroja lulen më t'bukur të prillit.

Atëherë që moti obobo duket si sot!
Fjalen që ma the me peshën e një shkëmbi,
Sa do qoft e rënd kurr se harroj dot
Evulo oj botë më kthe tek ai vendi.

Atëherë që moti, por sa afër m'dukesh o diell!
O yll i pashuar, që me ag del e jep shkendija,
O mall që s'shuhet, si engjull para m'del
Kudo qofsh jetofsh, t'bekoft Perendija!