Ajo e egra,
e amla me vedi kurrë,
buza e vrame,
që gjakun askush s’ia pa,
tek i rrjedhte lumë.

Ajo që qesh
edhe kur kjan,
ajo që andrrat i mbledh
edhe kur s’e mbajnë kambt.

Ajo që me thonj
mban frymën e vet,
që përbrenda plas
e me heshtje bërtet.