Tek puth ngadalë të ëmblin kujtim,
lotët rrëshqasin në terrin e butë.
Do iki dhe unë, s’do kthehem sërish,
të të shoh ty të shndërruar në gur.

Dhoma do mbesë ajo që ka qenë,
dy krevate tek, me tavolinë në mes.
Do iki dhe unë,
s’do kthehem sërish,
që çarçafët t’i shkund e t’i prish.

Me vapën e gushtit do të ikin ditët,
e bashkë me to do iki dhe unë.

E hidhur mbet shija e kujtimeve,
ndërmjet krevateve tek
që s’do bashkohen më kurrë…