E du haptas, çiltër krejt, ambël.
E du zgjuet, në gjumë e du.
E du aq nalt, sa qiejt që prajshëm mbi krye më sillen
pa më pyetë kurrgja, e sytë e mendjes më shohin aq pak
E du sa ditën në hijeshinë e saj gracioze
Thellë sa natën në bukurinë e randë kur terri i vishet
e e ndjek, me e zanë, hanën vërdallë.
Shpirti im Atij i takon!
E du… edhe pikë!

E du se Ai veç m’i lexon të msheftat e zemrës, të bamet e të pabamet
M’i ndrit kuptimet e ngatërrueme të nji bote shumëngjyrëshe
E vend më len sa nji lot n’oqeanet e thella të saj.
E du si jetën që më çon kah e trishta vdekje, e frikën
ma vesh tanë shpresë.
Me qenë njeri i mirë shpëton ndërgjegjen nga dergjë e dynjasë.
E du. Edhe pikë!
Ai m’i dhuron krejt ç’m’i duhet shpirtit e ma pak
nga ç’m’i lëngon zemra.
Se Ai më don! Më don shum e pa hile.
Çiltër, ambël, mëshirshëm, artistikisht thellë më don.
Ma fal lindjen e perëndimin e çasteve të mia
fluturimthi me të dyja kambët mbi tokë.
Pa te unë nuk jam Unë.
E du!
Zotin tim!
Edhe pikë.