Të kam pa andërr tue u mërzitë për mue,
tue më dashtë mue,
tue qeshë me mue dashunisht.
Të kam pa andërr tue heshtë,
ulun në bankën e nji vjeshte tjetër
e malet me thinja
e drita mbushte sytë e tu me ar.
Të kam pa andërr tue të harrue,
si vdisnin në mue ngadalë ata sy me ar
e thaheshin ata lisa
e shterrej ai lum
e qanin zanat për atë burrë
që n’kambë s’do të çohej mbrenda meje kurr.