Prej psherëtimave lind diçka,
Jo frikë, këtë e kam anuluar
Para agonisë; shpirti rritet,
Harron, qan;
Lind një kotësi që, po ta provosh, është e mirë;
Jo çdo gjë mund të deziluziononte;
Ka, falë Zotit, disa qartësira:
Që nuk është dashuri, kur nuk dashurohet mirë,
Kjo është e vërtetë pas një humbjeje të plotë.

Pas një të tille lufte, ashtu siç e di më i dobëti,
Ka më tepër se sa të vdesësh;
Lë dhimbjet e mëdha, apo mbyll plagën,
Akoma për shumë kohë ai duhet të vuaj,
Dhe jo prej pendimit të të lënit të një gruaje në pritje
Të ushtarit të saj tërë fjalë të pista
Që shpërndajnë gjak aq të hidhur.

Po të mjaftonte, po të mjaftonte kjo për të lehtësuar dhimbjen,
të provosh pendim për diçka të humbur
që më bënte të isha i lumtur nën diell,
Sa e lumtur koha që zgjaste,
Po të mjaftonte dykuptimshmi dhe bollëku i gënjeshtrave të ëmbla,
Do të mundnin fjalët e boshta për të përballuar gjithë dhimbjen
E të më shëronin nga e keqja.

Po të mjaftonte kjo, kocka, delli, gjaku,
Truri i bërë gongël, beli i bukur,
Duke kërkuar me duar materien poshtë kusisë së qenit,
Njeriu mund të shërohej nga sëmundja e qenit.
Çdo gjë që duhet të thuhet, unë e ofroj:
Thërrmijëza, stallën, frerët.