Elona Musaj
Ndoshta Zoti Më Do Endacake
ShqipU bëra e vogël,
për t’hyrë në jetë shumë të ngushta,
e fika dritën time,
që t’mos shqetësoja errësirat rreth meje.
Mësova të përkulem,
për t’mos u përplasur me tavanë
që nga lart
donin t’më shikonin të krrysur.
Mësova heshtjen,
si t’ishte gjuha e nënës,
e t’buzëqeshja edhe
kur lotët përpija me zor.
Por bota s’ka dhoma për ata që, si unë,
plazmohen tepër;
veç korridore ku rri në këmbë
derisa e rraskapitur rrëzohesh.
Atëherë pyes veten:
“A ekziston një vend
ku mund t’mbetem e tëra,
pa qenë e detyruar të shpërbëhem?”
Ndoshta Zoti më do endacake,
pa strehë që më ndal hovin,
që t’shkëlqej fort
e të ndriçoj rrugë ende pa emër.
për t’hyrë në jetë shumë të ngushta,
e fika dritën time,
që t’mos shqetësoja errësirat rreth meje.
Mësova të përkulem,
për t’mos u përplasur me tavanë
që nga lart
donin t’më shikonin të krrysur.
Mësova heshtjen,
si t’ishte gjuha e nënës,
e t’buzëqeshja edhe
kur lotët përpija me zor.
Por bota s’ka dhoma për ata që, si unë,
plazmohen tepër;
veç korridore ku rri në këmbë
derisa e rraskapitur rrëzohesh.
Atëherë pyes veten:
“A ekziston një vend
ku mund t’mbetem e tëra,
pa qenë e detyruar të shpërbëhem?”
Ndoshta Zoti më do endacake,
pa strehë që më ndal hovin,
që t’shkëlqej fort
e të ndriçoj rrugë ende pa emër.
Forse Dio Mi Vuole Nomade
ItalishtMi sono fatta piccola
per entrare in vite troppo strette,
ho spento la mia luce per non turbare
le loro tenebre.
Ho imparato a chinarmi
per non urtare soffitti
che dall’alto
mi volevano sotto i loro piedi.
Ho imparato il silenzio
come lingua madre,
e a sorridere anche quando
avrei voluto solo piangere.
Ma il mondo non ha stanze
per chi, come me, si plasma troppo:
solo passaggi dove resti in piedi
finché esausta, non svieni.
E allora mi chiedo:
“Esiste un posto
dove restare intera
senza dovermi scomporre
per forza?”
Forse Dio mi vuole nomade,
senza rifugio che mi blocca,
perché possa brillare forte
e illuminare strade senza nome ancora.
per entrare in vite troppo strette,
ho spento la mia luce per non turbare
le loro tenebre.
Ho imparato a chinarmi
per non urtare soffitti
che dall’alto
mi volevano sotto i loro piedi.
Ho imparato il silenzio
come lingua madre,
e a sorridere anche quando
avrei voluto solo piangere.
Ma il mondo non ha stanze
per chi, come me, si plasma troppo:
solo passaggi dove resti in piedi
finché esausta, non svieni.
E allora mi chiedo:
“Esiste un posto
dove restare intera
senza dovermi scomporre
per forza?”
Forse Dio mi vuole nomade,
senza rifugio che mi blocca,
perché possa brillare forte
e illuminare strade senza nome ancora.
Komente 0