U bëra e vogël,
për t'hyrë në jetë shumë të ngushta,
e fika dritën time,
që t’mos shqetësoja errësirat rreth meje.
Mësova t'përkulem,
për t’mos u përplasur me tavanët
që nga lart donin t’më shikonin të krrysur.
Mësova heshtjen, si t’ishte gjuha e nënës,
e të buzëqeshja edhe kur doja vetëm të derdhja lot.
Por bota s’ka dhoma për ata që, si unë,
plazmohen tepër:
veç kalime ku qëndron në këmbë
derisa, e rraskapitur, rrëzohesh.
Atëherë pyes veten:
“A ekziston një vend
ku mund të mbetem e tëra,
pa qenë e detyruar të shpërbehem?”
Ndoshta Zoti më do endacake,
pa strehë që më ndal’ hovin,
që të shkëlqej fort,
e t’ndriçoj rrugë ende pa emër.