U bëra e vogël,
për t’hyrë në jetë shumë të ngushta,
e fika dritën time,
që t’mos shqetësoja errësirat rreth meje.

Mësova t’përkulem,
për t’mos u përplasur me tavanët
që nga lart donin t’më shikonin të krrysur.
Mësova heshtjen, si t’ishte gjuha e nënës,
e t’buzëqeshja edhe kur doja vetëm të qaja.

Por bota s’ka dhoma për ata që, si unë,
plazmohen tepër;
veç korridore ku rri në këmbë
derisa, e rraskapitur, rrëzohesh.

Atëherë pyes veten:
“A ekziston një vend
ku mund t’mbetem e tëra,
pa qenë e detyruar të shpërbëhem?”

Ndoshta Zoti më do endacake,
pa strehë që t’më ndal’ hovin,
që t’shkëlqej fort
e t’ndriçoj rrugë ende pa emër.