Mëngjesi erdhi kaq i brishtë,
Një rreze luan sot me mua,
Në kraharor një rremb i trishtë,
Më shtyn të them prapë – të dua.

Magjia heshtjen e pështyn
Dhe unë vështrimin hedh mbi ty,
Nuk e kuptoj se cili dryn,
Sot po t’i kyç të bukurit sy.

Se unë të dua me mëngjesin,
Të dashuroj me vetëtima,
Dhe vdes mbi ty me gjithë pasionin
Që më hedh mbi zemër jeta.

Ti bëj ç’të duash mikja ime,
Më urre po s’pate shpirt,
Unë prapë do ngrihem përmbi dhimbje,
Do klith – të dua, prapë, sërish.