Me dritë e dashamirësi të palëkundur
Vështroj e buzëqesh me vërtetësi.
Ulem dhe eci lirshëm pajtuar këndshëm,
Kaq fshehurazi e kaq hapur,
Kaq fëmijërisht e kaq misteshëm.

Kaq vërtetësisht vështron dhe ecën
Vetëm njeriu që ka depërtuar
Në më të madhen thellësi të vetvetës.
Aty ku prehet uni,
Dhe preket aroma e etjes.

Unë e bëra një rrugë të tillë,
Me moton e urtësuar,
Me të vetmin përballim,
Të ulja sytë para vetës.
Udhën e shpëtimit mbi mua,
Të shoh të kthjelltësuar.

U bëmë një, unë dhe hija ime,
Mësova se fitova shpërblime,
I dhruova vetës – VETËN TIME!...