Një rreze shfaqet mbi horizontin e purpurt,
Rëshqet ngazëllyeshëm nga një dorëlehtë,
Është portreti im i dlirë, që të flet gojëurtë
Shkrin akullin, të ftohtit që bart këndi i errët.

Atëherë kur dielli fsheh hënën, rrezon dritë,
Perdet e ndjenjës valvisin shkëlqim mbi sy,
Gjurmët e drithërimave vijëzojnë pa frikë
Rrezengrohtën lëshoj afshpërqafim mbi ty.

Edhe atëherë kur hëna lart qëndron harkuar,
Të ëmblat ninulla në krahtë harrimit përkund,
Është thirrja e shpirti, në këngë e shëndrruar,
Pluhurin e kohës, me zëlutjen lëkund e shkund.

Kur qiellin e mbulon një hije që frikë bart,
Çarçafin e shyqejnë krisma të egra, rrufe.
Shiu i ndjenjësë i kulluar pikon nga lart,
Shpërlan retë e zymta, ndrisin të bardhat re.

Nga lart buzëqshja thërret, mes heshtjes
Ylber me ngjyra të arta harkohet praruar,
Fytyrëbuta, nga peneli i artë i vjeshtës
Të flet mes diellit, hënës, shiut, ngazëlluar.

Fjala ime, ninullë e dashuris' së panjollëzuar.