E dua një botë me emnin tand,
Me të shkru vetëm kangë dashnijet,
Ku yjet asnjëherë s’dua ti pranoj në –Lamtumirë!
Ti mbaj qut tan naten,
Edhe ti flas me zanin e ngërdheshun prej sforcimit,
Shpirti të hutohet prej lumtunisë,
Prej lodhjes buzqeshja të mos vyshket,
E ç’randsi ka nase thonë : Bota asht e çmendun!
Flutra prap sillet rreth kandilit,
Nuk don me ja dit për furtunen tonë,
Gjethi lun frymës t’shpejtume,
Kreh flokët me parfum ofshamash,
Loti shkulet deri në dhimbje t’gëzushme,
Bashkë me lotin tand deri nadje,
Paskam fjetë në syt tuj,
Ndërsa nata na u idhnu,
Prap filloj me qep çarçafat për natën tjetër.
Endun me token e diejve,
Sepse vetëm aty mundem me vrapu,
Bashkë me lumtuninë,
Qi pranaj lutjen teme,
N’driten e nxehtë të shpirtit,
Ku u prenë damarët e fantazisë,
N’realitetin dritëqëndisun.