Ndjeva aromën e një luleje nga larg.
Iu afrova ngadalë e tërhequr nga bukuria e saj.
Petalet i kishte me ngjyra ylberi.
Vezullonte e gjallonte.
Fillova ta ledhatoj për ta njerëzuar.
U bë magjiplotë.
Sa e bukur je! – i thashë.
Një lule me petale mishi,
Je njeri! Je njeri!- thashë buzëgaz.
Më dëgjoi dhe më shikoi vrenjtur.
Duke përshpëritur nën zë,
Jam njeri!? Jam njeri…!?
Se besoj!
E fotografova për ta bindur.
U dëshpërua shumë sapo e kuptoi.
Ngadalë – ngadalë,
U tha e tëra,
U tret,
E shkreta.