As nga udha e Veriut
As nga e Jugut s’erdhi
Muzika e tij e egër
Për herë të parë në fshat.
Violinisti u duk në shteg,
Të gjithë dolën ta dëgjonin
Ai iku. Me dëshpërim, më kot,
Shpresuan të rishihnin.
Po muzika e tij e jashtëzakonshme
Qe veç ndjesi lirie.
S’ishte thjesht melodi,
As e kundërta e saj!
Në këtë vis të largët,
Në këtë truall antik
Banorët e shtrënguar
Të jetonin aty, u tronditën.
Dhe reaguan ndaj tingujve
Sipas një domethënie të harruar,
Që gjithkush e kish
Në një kërkim të vdekur.
Sakaq nusja e lumtur kuptoi
Se kish bërë martesën e gabuar,
Të dashuruarit e ethshëm
S’dashuruan dot më.
Ndoshta nusja dhe dhëndri qenë të lumtur
Thjesht se e kishin ëndërruar këtë,
Po veç zemrat e trishta vetmitare
Befas u ndjenë më pak të vetmuara.
Në çdo shpirt shpërtheu një lule,
Që po të prekje linte pluhur pa dhe.
Çdo shpirt binjak
Plotësonte ç’ka i mungonte.
Dhe vjen një hije që bekon
Nga thellësitë e pashprehura,
Një shqetësim drite
Më i mirë se sa ndalja në vend.
Se violinisti i çmendur
Ashtu siç erdhi edhe iku
Tamam si një gjysmë qenie
Plotësuar nga heshtja dhe kujtesa.
Ah, të qeshurat i braktisën ata,
Vdiq çdo shpresë e fandaksur
E pastaj harruan
Se violinisti i çmendur kishte qenë.
Megjithatë, kur ankthi i të jetuarit –
Se jeta s’është siç e do
Rikthehet në orët e ëndrrave
Të prekë ftohtësinë e ndjenjave,
Befas secili kujton
Nën shkëlqimin e Hënës së re
Mes hirit prej jete dhe ëndrre
Melodinë e violinistit të çmendur!