Përbrenda vetë rritej meraku i këmbës
Që s’u thye tek unë
As netëve nuk mbërriti kur gjurmët nuk ruheshin
Më i pas krejt udhë mbi shpatulla i mbaj
Prej syrin tënd kur humbet në mua
Edhe ditë i qëroj me shputat e buta të fëmijës
Me u mbyt nëpër ty
Nëpër këmbët tua kur nuk ikin…

…
Prej kërkimit të kuptimit
I humbe ëndrrat
Kur i linde në vegjëli
Ngjyrat dhe perdet që vetëm ranë
E humbe dhe shfaqjen tjetër që prite
Dhe udhën që nuk u hap
Në këmbëkryqjen dyshe
Të një nate me perde harrimi…

…
Mos e merr zvarrë lotin e thyer në brigje që ta ruajtën muzgun
Dritë bënë qoshet e humbura e s’u ajrosen me sytë tu
As ditës mos iu përmend kush je se prej mënge të merr për vete
Të rrëmben në zgjime
E dritën s’ta jep
Asnjë s’ta jep lotin që të lante fytyrën e paqes që tu mbyt nëpër rritje
Mos e merr zvarrë këpucën e sosur prej ardhjes
Fute në gji dhe ruaje
Si qumështin e birit të vetëm.