kam kaq kohë
kam futur kokë
në dollap
s’po gjej një fustan
t’a vesh kur të dal

një kukull e vogël
më kap për dore
heq fustanin e saj
më merr hopa
më fut në vaskë
merr sapun
e një dorashkë
e më fërkon trupin sikur
të më heqë këllirën e tërë shekujve
nuk pyet se më djegin sytë

unë qaj nën ujët që rrjep lëkurën
ajo vazhdon më fërkon si kukull

kur mbaron rituali më fshin
me një çarçaf të bardhë që i pata
thënë se e urrej kur mbeten njolla
të kuqe të gjakut të parë

më vesh fustanin e vet
më kreh flokët e pakët
më ve një karficë lule krizanteme

më shpie para pasqyrës
unë bëhem përsëri e rritur
në cep duket kukulla me fustanin
ngjyrë qielli me lule-bako*
indiferente me çmendurinë
time
që ende kërkoj në dollap
një fustan të vogël
që ma pat blerë im Atë për behar

ëndërr, që po e shoh këto kohë çdo natë!