Rrjedha e lumit morri me vete shprën...
E la fantazmën të rri pezull mbi ujin që kish armik.
Në dorën e saj kishte plot premtime...
e ajo nuk i hodhi, por i qepi në shpirtin e brisht

Uji Po ia grabite kohën,
E ajo buzëqeshte, mirpo kishte plot frikë
Thonë që buzëqeshja shton jetën mirpo lumturia e rreme e shkatërron, e ska mëshirë

Lotët e saj e bënë më të vrrullshëm ujin
Trishtimi e mbushi shtratin e tij plot
Fjalët e saj të fundit...vranë ujin
Dhe bënë që rrjedha e lumit të ndalet
Mirpo përsëri mbi të u dordhën lot