Hajde hajde Reshit Çollaku
në at’ gjoks të ziente gjaku,
djalë i mbar i Mokres plak
ndezur zjarr e ndezur flak.

Dole me njësin e parë,
me ata djem poradecare,
bëre siç të tha partia
siç tha vet’ Shqipëria

Mokër e Gore brigje brigje
digje bre Çollaku digje!
dil ne Pojskë qe prej malit,
që nga zgavër’ e Rodokalit.

Kollovoz per tatëpjetë,
zbrit lesho në sulm-rrufet,
zbrit me burrat partizan,
ndize Pojskën anemban’.

Ndale armikun mes xhades’,
hyr brenda në fortes’,
shkatërro beton e hekur!
Ngul flamurin e pavdekur.

Përmi top përmi murtaj,
ngule sa më lart në maj,
vra sa mund e shtriu vet,
komandant shqiptar me flet!

Kur u vra Reshit Çollaku,
kur nga gjoksi i plasi gjaku,
ç’pati thën’ e kuvenduar?
Ç’foli trimi i trimëruar?

Heni shokë mos më qani,
mos më qani e zi mos mbani,
se nuk vdes po rron i gjall’,
kush jep shpirt me yll ne ball’.