O vuajtja ime e embel
pse kaq shume po me denon
si nje krijese e cuditshme
si e cmendur po vrapoj.

Sa shume shpresa, sa mjerime
sa vuajtje, sa deshperime
do iki larg, do fluturoj
e terbuar, male do kaptoj.

O vuajtja ime e embel
eshte rradha ime te shkoj
ne kohe te veshtira
kam frike te qendoj.

Jam nje ushtar ne lufte
ne oqeanet e mia, qendroj ne fluturim
e lodhur nisi te shkruaj
per sherimin tim.