Eskimezët kanë pesëdhjetë fjalë të ndryshme për “dëborën”:
të renë, të shkelurën, të thinjurën, të mbledhurën në togje.
Ata janë në gjendje të dallojnë nuancat e së bardhës,
hiçit, asgjësë, të sotmes së pafund,
që vetëm një sy i lirë ia del.
Andej nga unë vij, përdoren katër fjalë të ndryshme për mbrëmjen;
çuditërisht ajo që i rri më mirë, është fjalë e huaj
që rimon me “jargavan”,
e sjellë nga pushtuesit, dhe jo nga tregtarët e erëzave,
Andej nga vij unë kanë vetëm një fjalë të vetme për “mërzinë”,
si edhe për “ujin”, që merr formën e enës që e mban:
secili fatin e vet, secili mërzinë e vet.
Grekët kanë katër fjalë të ndryshme për “dashurinë”,
si katër kunjat e një tende, që të jep patjetër një copë vend në këtë botë,
në mos sot, nesër.
Ndërsa në vendin nga unë vij, sipas antropologëve,
deri para një shekulli nuk ekzistonte asnjë fjalë e vetme për “dashurinë”,
por vetëm një dyshim i zgjuar-naiv që
“duhet të ekzistojë patjetër diçka më e madhe se ne, apo jo?”,
me gjestin retorik të një mbreti, i cili pyet,
por përgjigjet pret t’i vijnë vetëm në ëndrra.